Emin Alper şu sıralar birbirinin zıddı hisleri birebir anda yaşıyor, muhtemelen memleketin tamamı üzere. Bir yandan son sineması “Kurak Günler”in şenliklerde ve Avrupa Sinema Ödülleri’nde aldığı ödül ve övgülerin memnunluğunu yaşarken bir yandan da tüm bu muvaffakiyetlerin tadını çıkaramayacak derece dertli gelişmelerin yarattığı bir hoşnutsuzluk hissiyle boğuşuyor. Hoşnutsuzluk tahminen de çok hafif kaldı, düpedüz bunalmış olmalı çünkü en son gelen haberler, sineması için aldığı Kültür Bakanlığı takviyesinin geri istendiği istikametinde.
- “Kurak Günler” memlekete dair birçok probleme eğiliyor ve bunu bir linç hadisesini merkeze oturtarak yapıyor. Bu linç kültürü Türkiye’de birileri tarafından bilhassa körüklenen, bir çeşit “siyasi” taktik olarak kullanılan bir olgu mu?
Evet. Tekil örneklerde bu türlü olup olmadığını sav etmek için kanıt gerekir alışılmış lakin genel manada linç kültürünün siyasalların kışkırttığı rahatlıkla söylenebilir. Örneğin Kemal Kılıçdaroğlu’na yönelik linç teşebbüsünü çok uygun hatırlıyoruz. En yetkili ağızlardan günlerce, haftalarca propaganda yapılmıştı. Hasebiyle bu tip linçlerin yerini hazırlayan, hem toplumsal medya linçlerinin hem de şahsen somut gerçekleşen linçlerin tabanını hazırlayan en doruktan, en yetkili ağızlardan, medya organları aracılığıyla daima yapılan bir propaganda ve kışkırtma var. Hele hele seçim atmosferine girildiği vakit bunlar daha da mübah görülüyor.
- Filmde önemli bir linç sorunu var ve çok karanlık bir geceyi anlatmanın yanı sıra umudu yeşerten hoş bir finali var sinemanın. Bu final aslında o karanlığı yaratanların, kendi karanlıklarında yok olacakları manasına mı geliyor?
Evet, tam da bunu söylemeye çalışıyoruz, çok da fazla “spoiler” vermemek için ayrıntılara giremiyorum fakat final sahnesinde o kalabalığı durduran faktör aslında şahsen kendilerinin hazırladığı faktör…
- Cannes ve Türkiye’deki şenlik gösterimlerinde izleyicinin reaksiyonları nasıl oldu?
Açıkçası benim bütün sinemalarım içerisinde en ağır, en coşkulu izleyici yansısını alan bu sinemam oldu. Cannes’da bile öyleydi… Ben Cannes’ın havasını bilmediğim için evvel çok anlamadım. O ağır alkışlar herhalde her sinemaya yapılıyor diye düşünüyordum ancak daha sonra çok da o denli olmadığını söylediler. Ben yeniden de kuşkucu yaklaşıyordum, ta ki Antalya’ya gelene kadar. Antalya’da bilhassa Türk izleyicisi muazzam bir ilgi gösterdi ve bu ilgi Ankara’da da devam etti, Kabahat ve Ceza Sinema Festivali’nde de keza… Seyircinin çok kıymetli bir kısmı “Böyle bir sinemaya muhtaçlığımız varmış” hissiyatıyla çıktı sinemadan. Bu olağan sevindirici…
- Senin de içinden yetiştiğin Boğaziçi Üniversitesi iki yıldır çok önemli bir baskı altında. Ne hissediyorsun bu mevzuda?
Çok üzücü, ne diyebilirim ki… Geçenlerde Boğaziçi Üniversitesi’nin tüm ünite, kısım ve enstitüleri ortak bir metin imzaladı, sıkıntıyı çok hoş özetleyen bir açıklamaydı.
‘BUNUN İSMİ SANSÜR’
- Bir de olağan Kültür Bakanlığı’nın verdiği maddi dayanağın geri istendiği haberi var. Ne oldu tam olarak?
Evet yeni aldığımız bir haber bu. Senaryonun en son halini bakanlığa teslim etmemizden 20 ay sonra gelen bir haber. 2022 yılında memleketler arası alanda en önemli başarıyı getirmiş, Cannes’da prömiyerini yapmış bir sinemaya yapıldı bu. Boğaziçi Üniversitesi’nde yapılanın birebiri bu aslında. Yani en hafif tabiriyle kamu kaynaklarının partizanca ziyana uğratılması.