Yazılarında sık sık holdingleşen sendikalardan bahseden Atalay Girgin, “Grev Yapan Öğretmeni ‘İşten Atın!’ Çağrısı” başlıklı yazısında bu defa “Geçinemiyoruz” diyen ve 2 Kasım’da iş bırakacak öğretmenlerin amaç alındığını belirtti.
Girgin, “İşi bırakanlara mesleklerini bıraktırın, atanamayan binlerce genci derhal atayın” denildiğini aktardı.
Girgin’in yazısı şu biçimde:
“Ne bir çemişin kaleminden dökülen “İşten atın!” daveti sürprizdi ne de bu davetin zamanlaması… Hele de içerisinde yaşanan ekonomik, toplumsal ve siyasal şartlar dikkate alındığında… Hele de hayat pahalılığı, yüksek enflasyon ve işsizlik şartlarında, toplumun büyük bir çoğunluğu yoksulluk hududunun altında yaşarken ve değerli bir kısmı da açlık hududunun altına demir atmışken…
Hele de öğretmenler açlık sonuna yaklaştıkça “GEÇİNEMİYORUZ” derken, bu çığlığa kulaklarını tıkayan ‘HOLDİNG’leş(tiril)miş yandaş, yancı ve yanaşma ‘sendika’cı(k)lara mensup biri(leri)nin, “Geçinemiyoruz da ne demek?”; “Geçinmek de neymiş?” dercesine, dört elle hamasete sarılıp “Biz “Ekmek Kavgası”nın önüne “Türkiye Sevdası”nı koyduk” diyerek, bu sesi bastırmaya çalıştığı koşullarda…
Kendisine öğretmen ve eğitim ‘sendika’cısı denilen, lakin maaşlarını dahi açıklayamayan birtakım “kapitalsiz kapitalistler” bile bu türlü davranırken, öbürleri neler yapmazdı ki… Hele bir fırsatını bulsunlar… Tez vakitte maharetlerini gösterirlerdi. Kimi para-militer bir ögeye dönüşürdü, kimi grev kırıcıya, kimi amaç gösteren, toplumu kamplaştıran ve düşmanlaştıran bir provokatöre…
Kimi öğretmenlerin ÖMK ve imtihana karşı çıkışlarını fırsat bilip “boş öğretmen” diyerek sahne alırdı. Aslında kin kustuğu ve hem aşağılamak hem de düşmanlaştırmak istedikleri kendi meşrebine karşıt olanlardı, lakin ortada kaynadı, gitti. Kimi de “Öğretmenler geçinemiyor” kelamına, “geçinemiyorlarsa, istifa etsinler”, hatta “ülkeyi terk etsin”ler diyerek karşılık verirdi. Ve ne gariptir ki ikisi de Akit güruhunun kalemşorlarındandı. İsimlerini bile anmaya değmez… Tıpkı grev yapan öğretmenleri “İşten Atın” diyen çemiş gibi…
BULUNAN FIRAT: ÖĞRETMENLER GREVİ
İşte öğretmenlerin, 13 eğitim sendikasının aldığı karar uyarınca, 2 Kasımda iş bırakacak olmaları da nizamın efendilerine hizmet için yarışan “kapitalsiz kapitalistler” için maharetlerini sergileyecekleri bulunmaz bir fırsattı.
Ve koltuğa oturtulup eline kalem tutuşturulan “kapitalsiz kapitalistler”den biri, tipik bir örnek olarak, bu fırsatı kıymetlendirdi. Hem de hiç vakit yitirmeden, dahası zerre utanmadan “Sendikalarının yaptığı açıklamalara nazaran meslek yükselme imtihanlarının kaldırılmasını talep eden öğretmenler imtihanlar iptal olmazsa iş bırakacaklarını açıkladılar. İşte tam fırsat, işi bırakanlara mesleklerini bıraktırın, atanamayan binlerce genci derhal atayın.” diyerek fırladı sahneye.
Lakin öğretmenlerin “GEÇİNEMİYORUZ” deyişlerinden, onların yoksulluk hududundan açlık hududuna yanlışsız süratle düşüşlerinden ise hiç mi hiç kelam etmedi. “Eşit İşe Eşit Ücret” isteyişlerinden, “Unvan Değil, Tüm Öğretmenlere Maaş Artışı” deyişlerinden de… Haklar ve hak gayreti de umurunda değildi.
Derdi ve gayesi aşikardı. O kendini insanın insanı sömürüsüne dayanan kapitalist sömürü sisteminin hizmetine koşmuş, “ideolojik esir”e dönüşmüş ve “gönüllü kulluk”la taçlanmış her “kapitalsiz kapitalist” üzere kendi alanında işini yapıyordu. Ve “Tam fırsat”ı diye sesleniyordu nizamın efendilerine: “Tam fırsat”ı… Güya “Ne olur! Sakın kaçırmayın bu fırsatı! Bu fırsat bir daha ele avuca gelmez” dercesine…
Ve diyordu ki “işi bırakanlara mesleklerini bıraktırın!” Yani “grev yapan öğretmeni işten atın!” Elbette bununla yetinmiyor ve “atanamayan binlerce genci derhal atayın!” diyerek devam ediyordu. Kendi aklınca atan(a)mayanların atanmamasının nedeni mevcut öğretmenlermiş üzere, milyonlarca işsize ve işsizliğin asıl nedenlerine değinmeden ve asıl değerlisi de tertibe ve onun efendilerine hiç toz kondurmadan, birini başkasına maksat haline getiriyordu. Bu kelamları hem birilerine hizmette hudut tanımayışa hem de periyodun toplumsal şartlarına uygundu! Pekala; ya insan oluşa, insanlıktan nasibini almış oluşa uygun muydu? Elbette cevap sizindir artık!
NE ÖĞRETMEN OLANA YAKIŞIR NE…
Toplumsal şartlar ne olursa olsun… Çözülene ve çürüyene teslim olmak, ne büyük harfle yazılan “ÖĞRETMEN”e yakışır ne de rastgele bir insana…
Lakin şuurlu ya da bilinçsizce palavraya ve yanılsamalara dayalı bilgileri hakikat belleyenler ortalıkta pervasızca arz-ı endam eyledikçe ve en zirveden en aşağıya dek çözülen, çürüyen toplumsal gerçekliğin kararı galebe çaldıkça kimin, neye ve nereye kadar teslim olup olmayacağı flulaşır.
Hele de bu durum, toplumsal çözülme ve kültürel-ahlaki çürümenin girdabında yaşanıyorsa, yasamadan yargı ve yürütmeye, dinden siyaset ve eğitime dek, bir toplumun tüm toplumsal kurumlarının yerle yeksan edildiği şartlara denk düşüyorsa…
Ve birebir vakitte buna, toplumun orta ve küçük mülk sahibi kısımlarının sınıf atlama umutlarına ve hasretlerine dayalı yanılsamalarının her geçen gün tükenişi eşlik ediyorsa; ve bu kısımlar süratle yoksulluk sonundan açlık sonuna yanlışsız sürüklenirken gelecek telaşının pençesine düşüyorsa, neyin ne olduğu da kimin nereye hakikat savrulup savrulmayacağı da düzgünce flulaşır. Ve bir karabasana dönüşür. Zira gelecek korkusu, tek tek bireyleri aşıp, toplumun her kısmından insanın da sorunu haline geldikçe genelleşir ve toplumsallaşır.
“TOPLUMSAL KÜLTÜREL AYAKKABILARI VUR”DUKÇA…
Hangi nedenle olursa olsun, gelecek telaşı insanı pençesine aldıkça ve buhran şartlarında toplumsal olarak genelleştikçe, Sorokin’in deyişiyle daha çok insanın “toplumsal kültürel ayakkabıları vurmaya başlar”. Bazıları tıpkı Sedat Peker üzere, nizamın siyasal ve ideolojik şuur hudutlarını aşmayan yol ve prosedürlere başvurur, tertip içi muhalefetin bir kesimi olur. Bazıları nizamın efendilerinin ayaklarının tabanına serilmeyi seçer.
Toplumun sınıf atlama hasretlerini süratle yitiren orta ve küçük mülk sahibi kesitleri ise panik halinde arayışa yönelip savrulmaya başlar. Sorunun da tahlilinin de toplumsal olduğunu kavrayamayan tüm bölümler, ferdi ya da grupsal tahlil arayışı peşinde kültürel ve ahlaki çürüme bataklığında umarsızca kulaç atar. Tıpkı “GEÇİNEMİYORUZ” diyen memur ‘öğretmen’lerin, kendileri dışındaki geçinemeyen, açlık hududunun altında, işsizlik ve hayat değerliği sarmalında yaşayanları da kuşatacak bir söyleme, bir yol ve usule yönel(e)meyişi gibi…
İşte bir toplumun, tam da bu şartlar içinde, her zamankinden daha çok gereksinimi olan şeydir, büyük harfle yazılan “ÖĞRETMEN”. Zira büyük harfle yazılan “ÖĞRETMEN”, nerede bulunursa bulunsun, hangi şartlar altında olursa olsun, düşünüşü, söyleyişi ve eyleyişiyle liderdir/önderdir. Ne kültürel ve ahlaki çürümeye teslim olur, ne boyun şayet birilerine… Doğruya “doğru”, yanlışa “yanlış”, palavraya “yalan” demeyi bildiği kadar, yalancıya “yalancı”, hırsıza “hırsız” demeyi de bilir.
Ne yazık ki günümüzde, her okulunda ortalama birer “ÖĞRETMENİ” bile kalmamıştır bu toplumun. Şayet bu toplumun, her okulunda yoksulluk-yolsuzluk, hayat pahlılığı ve işsizlikle örülen, gelir dağılımındaki eşitsizlik ve adaletsizlikle beden bulan toplumsal gerçekliğini nedenleri ve sorumlularıyla birlikte anlatabilen birer “ÖĞRETMEN”i olsaydı, değişik sabahlara uyanırdı herkes.
Ama yok! Kalanların ise sayıları süratle azalmaktadır. Şayet hala umut var denebiliyorsa, bilin ki bu yeniden de büyük harfle yazılan az sayıdaki “ÖĞRETMEN”in de katkısıyla ve onların da yüzü suyu hürmetinedir.
Bundan dolayıdır ki “işi bırakanı işten atın”, “geçinemeyen ülkeyi terk etsin” diyenlere ve öğretmenlerin “GEÇİNEMİYORUZ” çığlığını, “biz “Ekmek Kavgası”nın önüne “Türkiye Sevdası”nı koyduk” diyerek hamasetle bastırmaya çalışan kelamım ona sendikacı geçinen çemişlere ve efendilerine hizmette hudut tanımayan her soydan ve uzunluktan tüm “kapitalsiz kapitalistler”e inat, herkes “ÖĞRETMEN”e sahip çıkmalıdır. Zira onlar ne kadar cılız olsa da hâlâ umut ışığını canlı tutanlardır.
Ve şayet gerçekleşebilirse, 2 Kasım grevi de (tüm grev kırıcı ‘sendika’cı(k)lara ve onların ‘üye’ciklerine inat) bu ışığın parladığı anlardan biri olacak ve Türkiye tarihinin en büyük öğretmen hareketi olarak tarihe geçecektir.
***1 “Kapitalsiz Kapitalistler” kelamı hem Harun Karadeniz’e aittir hem de onun kitabının ismidir. Şayet bulursanız kesinlikle okuyun. Şu “Kapitalsiz Kapitalistler”in ne menem bir şey olduğunu anlamak için…