Arjantinli oyuncu, senaryo müellifi ve direktör Santiago Mitre (1980), işte bu hatırlatmayı yaparak adalete susamış yüreklerimize su serpiyor. Altın Aslan adayı “Argentina, 1985”, 1976-1982 yılları ortasında ülkede yaşanan üç askeri darbeden sonra iktidarı ele geçirerek faşist devlet terörü uygulayan; sistemli azap yapmak üzere insanlık cürümleri işleyen, “kaybolan” on binlerce muhalifin vefatından sorumlu olan dokuz generalin (özellikle devlet başkanlığı yapan Jorge Videla, Roberto Viola ve Leopoldo Galtieri’nin) yargılanma sürecini anlatıyor. Malouines adaları savaşını İngiltere’nin kazanması sonucu idaresi devretmek zorunda kaldıkları sivil hükümet tarafından, sivil mahkemede açılan bu harikulâde dava sürecini, gerçek doküman ve olaylardan yola çıkarak, şahitlerin ağzından apaçık sergiliyor. Tüm baskı ve tehditlere cesurca direnen savcı Julio Strassera ve ailesi yanında, soruşturmayı birlikte sürdürdüğü genç gruba (kimsenin gerçek ismini değiştirmeden) odaklanan sinema, bu tarihi yargılama sürecini günlük hayatın hafif esintileriyle yer yer yumuşatmayı başaran, ince tansiyonlu, rahat izlenen bir polisiye hikayeye dönüştürmüş.
GERÇEK HİKÂYE
Dokuz sanık generalden üçünün ömür uzunluğu mahpus cezasına çarptırılmasının, Arjantin’de adalet arayanları nasıl coşkuya boğduğunu, savcı Strassera’nin nasıl ulusal kahraman mertebesine yükseltildiğini çok yeterli anlıyoruz… Bu kere öbür bir platformun, Amazon’un imalcisi olduğu “Argentina 1985”in küçük ekranlarda izlenecek olmasına da pek fazla üzülmüyoruz. Tam aksine… Biçimsel cilvelere girmeyen Mitre, estetik açıdan karanlık salonları gerekli kılacak özel bir efor da göstermemiş zati.
Anlattığı gerçek kıssa ve sinemanın politik içeriği ön plana çıktığı için, milyonların izlemesinde çok fayda olan bu sineması, tahminen de dünyadaki tüm diktatörlere ve etraflarındaki akıl hocalarına, hem de birkaç sefer (gerekirse mecburen!) izletmek, kuşkusuz çok faydalı olacaktır.
KUTSAL BİR KAVRAM
Bugün kıymetli olan, halkların giderek özgürlüklere daha fazla sahip çıkması ve hata işleyenlerin yargılanmasını önemsemeleri değil midir? Sivil toplum kuruluşlarının bu sürece getirdikleri takviye de kuşkusuz çok değer taşımaktadır.
Ancak, kelam konusu olumlu eğilim, önemli bir tehlikeyi de beraberinde getiriyor. Adalet, toplumsal medyanın süratli gelişmesi sonucu her baştan bir sesin çıktığı bu gürültülü sıhhatsiz ortamda, ne öfkeli yığınlara, ne de siyasetçilere teslim edilemeyecek kadar değerli, kutsal bir kavramdır!
Yargılamak ise son derece önemli ve sıkıntı bir süreçtir. Hukuk kurallarını çiğnemeyen, vicdanını ve vazifesini satılığa çıkarmayan, önemli, profesyonel, bağımsız ve özgür yargıçlar tarafından yerine getirilebilir fakat…